زبان چو کج روش افتد جنون بد مست است

قط محرف این خامه تیغ در دست است

زخلق شغل علایق حضورمردن برد

جدا افتاد سر از تن به فکر پابست است

جهان چو معنی عنقا به فهم کس نرسید

که این تحیر گل کرده نیست یا هست است

کمان همت وارسته ناوکی داری

ز هرچه درگذری حکم صافی شست است

به زیرچرخ مشو غاقل ازخم تسلیم

ز خانه ای که تو سر برکشیده ای پست است

به گوش عبرت ازپن پرده می رسد آواز

که نقش طاقچهٔ رنگ پر تنک بست است

کشاکش نفس از ما نمی رود بیدل

درین محیط همه ماهی ایم و یک شست است